U selu Bogdanje niče manastirski kompleks sa crkvom na temeljima bogomolje iz srednjeg veka

Ranija istraživanja donela su saznanja i o nešto mlađim grobovima nadomak temelja.

Pronađen je i novčić cara Leopolda Prvog iz 1676. godine, kao i određena količina turskih akči i novac s kraja 19. i početka 20. veka. Utvrđeno je da je crkveni objekat zidan u tehnici dva reda pritesanog kamenja u kombinaciji sa pločanim malterom. Sama crkva je imala dimenzije koje u širinu idu i oko osam metara, dok se u spoljnim dimenzijama u pravcu istok-zapad prostirala skoro 15 metara.

Najstariji pisani trag o postojanju crkve nađen je u delu Joakima Vujića 1828. godine, koji spominje stradanje manastira u vreme princa Evgenija. Nešto kasnije, 1882. godine, u "Srpskim ilustrovanim novinama" slikar Vladislav Titelbah prikazao je jednobrodnu crkvu sa propalim svodom, građenu od tesanog i lomljenog kamena. Na osnovu svih tih saznanja, crkva "na vrhu Bogdanje" je krenula da se gradi, uz Božju pomoć.

Meštani su i ranije verovali da je na brdu bila Crkva Svetog Đorđa, jer od pamtiveka brdo nosi ime - Đurovača. Stotinama godina na brdu su ostavljali krstiće, novac, molili se, izlazili na svaki Đurđevdan. Postoje i pisani tragovi koji su naučnicima ukazivali na to gde treba da potraže temelje bogomolje.

Legenda kaže da je kneginja Milica, ćerka Vratka Nemanjića (Jug Bogdana), a čukununuka Stefana Nemanje, upoznala kneza Lazara Hrebeljanovića u trsteničkom kraju, gde se posle Kosovskog boja 1389. godine i kraćeg stolovanja, zamonašila i upokojila u obližnjem manastiru Ljubostinja. Prema jednom predanju, na oko 30 kilometara od Kruševca, upravo kod Đurovače, nalaze se ostaci dvora Jug Bogdana, po kome je, kako se veruje, celo selo (Bogdanje) dobilo ime.